000 : Prolog ,, Czasami niektóre dane słowa muszą być złamane..."

,, Jedynym czarem przeszłości jest to, że minęła. " Oscar Wilde

Zimne krople nerwowo wystukują rytm w bramy zamku, gorliwie pragnąc dostać się do wnętrza, niczym złodziej, by ukraść komnaty i wieże, a także porwać do mokrego tańca i samych uczniów.

Małe plamki wylane z chmur deszczowych jak gdyby ktoś rozciął nad Beauxbatons poduszkę, mającą zamiast puchu chłodne kropelki, uderzają ze zdwojoną siłą w ciemną okiennicę.

Obserwuję to w milczeniu; przesuwam koniuszkiem palca po marmurowej kolumnie, na której opieram cały ciężar swojego ciała. Podpora jest całkowicie gładka, idealnie wytworzona, jak gdyby była dziełem nie ludzkich, a Boskich rąk.

Mogłabym tak stać już na zawsze, obserwując znudzonymi oczami otaczającą zamek przyrodę, po upływie lat stając się jedną z jego posągów, niby poruszających się, a jednak martwych.

Wtem ktoś dotyka moich pleców, długie i równo obcięte paznokcie wbijają mi się w delikatną, turkusową szatę wykonaną z jedwabiu. Przez chwilę mam nieodpartą ochotę wykręcić ów osobie rękę, bojąc się, że swymi niezgrabnymi ruchami przedziurawi kosztowny materiał. Potem jednak zdaję sobie sprawę, że nie potrzeba mi dodatkowej porcji kłopotów, i tak dostałam na nie ogromnej ilości rabat.

W gabinecie dyrektorki jestem już stałą bywalczynią.

-Wejdź proszę, Odetto – mówi spokojny głos, a gdy się odwracam zdaję sobie sprawę, iż jego właścicielka zdążyła już odejść od pomysłu pozbawienia mnie szaty i zajęła miejsce w swoim ulubionym fotelu. Ostrożnie odsuwam się od chłodnego marmuru, niczym od bramy dzielącej mnie przed nieznanym. Muszę wejść, by zakosztować goryczy porażki.

Zostałam złapana.

Jak zawsze.

Więc po co to robię?

Może by znów odwiedzić piękny, niczym wyciągnięty żywcem z najcudowniejszej bajki, gabinet dyrektorki, w którym zawsze pachnie lawendą, w jakimś dziwnym stopniu kojarzącym mi się z ciepłym domem, otoczonym tym całym zepsuciem i zimnem, stanowiący barierę pomiędzy fikcją, a rzeczywistością.

Już od pierwszych dni w szkole czułam, iż to miejsce mnie przyciąga, choć po tylu wizytach nadal jeszcze nie odkryłam powodu. Czułam się tak, jakbym znała drogę do mojego celu, jednakże inżynierowi wybudowaliby przez moją nieobecność paręnaście nowych ścieżek, będących idealną kopią mojej.

To bardzo irytujące, niemal natrętne uczucie, niczym komar brzęczący nad uchem w letnie upały.

-Jesteś tam, Odetto? - Głos nabrał już nieco kolorytu niecierpliwości, a ja zastanawiam się ile razy już zostałam tak zawołana, zanim dotarło to do mojego kanału słuchowego, by potem dać znaczący impuls mózgowi, który miał odczytać fale dźwiękowe jako głos dyrektorki.

-Tak. Już idę - szeptam bardziej do swoich nóg, by się łaskawie poruszyły, niż do kobiety. Stopy odrywają się niespokojnie szybko od podłoża, a ja wchodzę ostrożnie do gabinetu. Jak zwykle wyczuwalna lawenda zawraca moim zmysłom poczucie równowagi, przez co niemal rzucam się z pięściami na podłogę.

Wiem, że na wprost mnie na idealnie wypolerowanym, niemal królewskim siedzeniu spoczywa dyrektorka, jednakże dzisiejszego dnia to nie ona wprawiała mój wzrok w zawstydzenie.

Na wykonanym z ciemnego drewna, kawowym stoliku postawione zostało malutkie zdjęcie złotowłosej dziewczyny, która swoim wyglądem nieodzownie przypomina mi anioła. Czekoladowe oczy bystrze patrzą w moje, jakby chciały mi przekazać jakąś niezwykle istotną informację. Niestety, usta wciąż tkwią w tym samym niemym uśmiechu. A ja nie jestem w stanie jej pomóc. Chciałabym stłuc ramkę, niczym więźnia z drugiej strony lustra; widzimy się, a jednak nie możemy porozumieć i sobie wzajemnie pomóc.

Nie mogę odciągnąć wzroku od blondwłosej, pięknej dziewczyny, która hipnotyzuje mnie spojrzeniem i urokiem; nigdy nie widziałam w tak młodym ciele takiej siły i przywództwa.

W momencie, gdy mam ochotę sięgnąć po zdjęcie, ukryć je pod szatą i poszukać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, słyszę głos dyrektorki:

-Spójrz na mnie, Odetto. - Pierwszy raz w jej tonie udaję mi się dostrzec nutkę troski, jak zagubiony statek na otwartym morzu. A ja zaczynam mieć wrażenie, że za chwilę rozpęta się szaleńcza burza, której nikt z dzielnych żeglarzy nie będzie w stanie przetrwać.

Odwracam niechętnie wzrok od blondwłosej znajomej twarzy i kieruję siłę spojrzenia na dyrektorkę. Rejestruję, że zdążyła już wstać z siedzenia, niczym w swoich szaleńczych odruchach nie przypominając królowej zasiadającej tron.

Coś tu nie jest w porządku.

-Pani profesor, co to za kobieta...? - Palcem wskazuje miejsce, gdzie leży obramowane w lśniące, wypolerowane złotem zdjęcie. Kobieta krzywi się, jednakże podchodzi bliżej, a mnie na parę sekund ogarnia strach. Chłód przesuwających się cząsteczek powietrza daje mi mocno w twarz; w odruchu muszę się złapać za policzek.

-Ta kobieta to... ktoś kto zasługuje zarówno na potępienie, jak i dozgonny szacunek. - Marszczę brwi w tym samym momencie, gdy profesor chwyta w długie, fioletowe paznokcie ramkę zdjęcia. Czule przejeżdża palcem po twarzy złotowłosej, a jej wzrok na ułamek sekundy zanurza się w mgle przeszłości, krąży wokół wspomnień niczym Księżyc wokół Ziemi. - Wiesz co mam na myśli, Odetto?

Mimowolnie kiwam głową, choć szczerze mówiąc nie mam pojęcia o co mnie pyta. Jestem zbyt oszołomiona by myśleć, zbyt wystraszona by uciec. Trwam więc w tej niekomfortowej sytuacji, marząc by móc cofnąć czas i nigdy nie pojedynkować się z Connor'em. Wtedy przynajmniej nigdy nie dostałabym się na ten cholerny szlaban i nie tkwiłabym w tym przeklętym gabinecie.

Patrząc na mimikę twarzy dyrektorki coraz bardziej zaczynałam wątpić w jej poczytalność.

-Więc... kim ona była? - pytam ciszej niż szum wiatru, a jednak mam pewność, że zostałam usłyszana. Dyrektorka zarzuca piwny warkocz na drugą stronę głowy i widzę, że bije się z myślami.

Czy ktoś tak piękny jak ta osoba na zdjęciu może być potępiony?

-Tajemnice. Wierność ich dochowania. Czasem nas muszą obowiązywać. Och... - w tym momencie głos jej się łamie, a ja mimowolnie podchodzę bliżej i chwytam ją za ramię, bojąc się, że upadnie. Właściwie moim głównym celem jest ucieczka, gdyby straciła przytomność bez problemu byłabym w stanie uniknąć dalszej rozmowy. Jednak coś mnie powstrzymuje.

Ciekawość. Podpowiada mi niespokojny umysł.

-Czasami niektóre dane słowa muszą być złamane, prawda Jacqueline?

Ponownie kiwam głową, nie mając najmniejszego pojęcia kim jest Jacqueline i czemu patrząc w moje oczy wymawia czyjeś imię. Nie jestem w stanie normalnie funkcjonować, mózg podsyła mi szaleńcze wizje dotyczące mojego życia, architekt mojego umysłu projektuje przerażające wspomnienia, które nigdy się nie wydarzyły. Więc czemu mam je w głowie?

Wtem dyrektorka upada, zdjęcie roztrzaskuje się, wypadając z jej dłoni, kawałeczki szkła tworzą coś na kształt trumny dla kobiety. Profesor wpada idealnie w nie, wiem, że lada chwila na jej ciele pojawią się szkarłatne plamy, które będą niczym zimne krople na szybach Akademii. One również chcą dostać się do wnętrza, by zabić każdy organ.

Pośpiesznie wyciągam różdżkę i staram się wymyślić odpowiednie zaklęcie, choć w moim mózgu gotuje się niczym w kotłowni. Umysł posyła mi przeróżne propozycje, których nauczyłam się na zajęciach, więc najszybciej jak potrafię staram się wcielić je w życie i przelać na różdżkę, zupełnie jak pisarz na papier, gdy przyjdzie mu pomysł na nową powieść.

Ale właśnie w momencie, gdy moje usta rozwierają się, a gardło szykuje się na wydanie dźwięku, niczym potomstwa na świat, dłoń zatrzymuje mnie, gorąc dotyku paraliżuje moje ruchy.

-To twoja matka, Odetto. To Jacqueline. Obiecałam jej... Obiecałam, że nic ci nie powiem. To trwa już za długo. Za długo... - Urywa i zaczyna coś majaczyć, ślina zaczyna wylewać jej się z ust, niczym piana u wściekłego psa.

Potem jednak następuje coś, czego nigdy bym się nie spodziewała.

Dyrektorka wyrywa mi delikatnie różdżkę z ręki; jestem zbyt oszołomiona, by się sprzeciwić, po prostu siedzę tuż obok i patrzę na delikatną twarz. Dopiero teraz dostrzegam, iż jest niezwykle urodziwą kobietą, pomimo, iż nie jest już młoda. Moje usta mimowolnie rysują zdezorientowanie, stopy nie mogą się ruszyć z miejsca, umysł działa jak po wypadku.

I właśnie wtedy dyrektorka przykłada sobie palisandrową różdżkę do skroni i wypowiada cichutko, niczym piśnięcie myszy, zaklęcie:

-Avada Kedavra.

Jedyne, co udaje mi się zrobić, to krzyknąć sprzeciw.

Jednak wiem, że jest już za późno.

Dyrektor Avidité pada martwa w moich ramionach.

***

N i e n a w i d z ę.

Nienawidzę pisać Prologów, więc BARDZO proszę wszystkich o wyrozumiałość. Zdaję sobie sprawę, iż zwłaszcza początek nie jest dziełem sztuki, także wiecie o co Was prosiłam przed momentem.

Jednakże zapomniałam Was powitać, ktokolwiek zechciał przeczytać, jestem mu bardzo wdzięczna i serdecznie dziękuję ; )

Jeżeli macie jakieś pytania, czy wątpliwości bardzo polecam zakładki, które mam nadzieję są jako tako widoczne i nie będzie z ich odszukaniem większych problemów.

Teraz pozostaje mi tylko czekać na Wasze komentarze i trzymać kciuki za to, żeby Wam się spodobało.

Pozdrawiam i życzę wszystkim Wesołych, spokojnych Świąt w gronie rodzinnym, dużo ciepła i radości, samych pyszności i pięknych, wymarzonych prezentów! Trzymajcie się!