001 : Rozdział I : ,, Zasługujesz na takiego."

,,Masz dość leżenia w promieniach słońca
Zostajesz w domu, by oglądać deszcz
Jesteś młody, a życie jest długie
I masz trochę czasu do śmierci
Pewnego dnia odkryjesz, że minęło dziesięć lat
Nikt nie powiedział ci, kiedy biec, przegapiłeś sygnał na start."

Pink Floyd

Świt.

Dla jednych oznaka nadziei, nowego dnia, który może być również interpretowany jako początek czegoś pięknego, symbol wiary i poczucia bezpieczeństwa, tego, na co w życiu tak naprawdę czekamy. Coś, co może nam pomóc, każdemu z nas, zapoczątkować swoje istnienie, sprawić, że od tego świtu będzie inne, lepsze, jasne. Może pomóc odsłonić kolejny rozdział, niczym zasłony, gdy rano wstajemy z łóżka i zdajemy sobie sprawę, że noc minęła, że już czas, by zacząć nowy początek.

Dla mnie natomiast jest to wyłącznie jeden z miliona jakie jeszcze uda mi się przeżyć. Nie ma w nim nic szczególnego, jest po prostu jak mała kropelka wylana z morza deszczu, w którym nie sposób odróżnić ich od siebie.

Jednakże ten dzień miał być inny.

Pierwszy września po raz szósty.

Żadna nowość.

Żaden stres.

Żaden strach.

A jednak nie zdawałam sobie sprawy, że odkąd przekroczę próg Akademii wszystko się w moim życiu zmieni. I to bezpowrotnie.

    Na schodach usłyszałam wyraźne kroki, więc pośpiesznie wsunęłam stopy w lazurowe pantofle, szybko, a jednakże starannie posłałam łóżko, po czym siadłam na nim, starając się przybrać luźną pozycję ciała. Poprawiłam zgrabnie włosy i uśmiechnęłam się ,bardziej z przyzwyczajenia niż z dobrego porannego samopoczucia.

Posłusznie i cierpliwie czekałam, siedząc na wygodnym, miękkim posłaniu, gdy drzwiczki wydały odgłos sprzeciwu przed dostaniem się do mojego królestwa obcej postaci. Wkrótce potem moim oczom ukazał się śnieżnobiałej barwy, napuszony szpic niemiecki, który jednym skokiem obezwładnił klamkę i już biegł przywitać się ze mną.

-Bonbon, chodź tutaj! - krzyknęłam z nutką troskliwości, klepiąc się po udach, a niewielkich rozmiarów wysokości, natomiast sporych grubości, szpic niezdarnie wskoczył na moje łóżko, powodując zamieszanie na starannie posłanej pościeli. Tym gestem nieuwagi nieco mnie zirytował, dlatego posłałam mu politowane spojrzenie. On jednak był tylko zwykłym psem, pomimo tego, że należał do wykwintnej arystokracji czarodziejskiej i nie był w stanie zrozumieć moich gestów czy słów.

Czasem mu zazdrościłam. Nie, bynajmniej nie inteligencji, natomiast czystej, niezaprzeczalnej swobody. Tego, że całymi dniami wylegiwał się w słońcu, nie mając żadnych problemów, załamań, osłabień. On po prostu przymilał się, jadł, spał i na tym polegała jego rola we wszechświecie.

Ja musiałam być idealna.

Tego nauczyli mnie rodzice.

Pamiętam jak ojciec mierzwił moje włosy i tłumaczył mi cierpliwie, że muszę zawsze otrzymywać idealne oceny, a także być przykładną uczennicą, dobrym człowiekiem, by wkrótce stać się poukładaną żoną, matką, babcią.

Wcześniej tego nie rozumiałam, nie chciałam przyjąć zasad, jakie mi wpajał. Teraz jednak jestem mu wdzięczna, za to, że uczynił mnie sobą, pozwolił odkryć, że dzisiejszy świat należy do ludzi takich jak ja.

     Pogłaskałam miękkie futro Bonbona, było delikatne w dotyku niczym puch, łagodnie opatulający moje dłonie, zupełnie jakby słońce wiszące na niebie było jedynie papierową kukiełką, a tak naprawdę wszędzie panowałaby sroga zima. Ja tymczasem zanurzałabym palce w śnieżnobiałym puchu, który, o dziwo, nie był chłodny i nie topniał pod wpływem ciepła moich dłoni.

     Wtem w miejscu gdzie znajdowała się delikatna szyjka zwierzęcia, dostrzegłam małą karteczkę, przewieszoną luźno przez kark psa. Uśmiechnęłam się nieznacznie, jak podmuch rześkiego wiatru za oknem i przeczytałam inskrypcję. Dostrzegłam staranne pismo gospodyni, która wzywała mnie na śniadanie.

      Zapięłam dokładnie szlafrok i stanęłam przed owalnym lustrem z dokładnie zdobionymi monumentami, pozłacanymi najdroższym z możliwych rozwiązań. Tafla była dokładnie wyczyszczona, nie było na niej ani śladu brudu, kurzu, czy jakiegokolwiek wspomnienia o jego wcześniejszym użytkowaniu.

Dbałam o swoje rzeczy, nie byłam jakąś żałosną bałaganiarą; wszystko zawsze było na swoim miejscu, każdy przedmiot miał swoją ustaloną pozycję, a gdy gospodyni czasem zapominała, gdzie położyć daną rzecz, musiałam ją surowo upominać.

      Przejrzałam się dokładnie w lustrze; moja twarz była dzisiejszego dnia dokładnie taka sama, jak przez wcześniejsze, a jednak pierwszego września na moich ustach zagościł triumfalny uśmiech. Wraz z początkiem roku musiałam zacząć poszukiwanie odpowiedniego dla siebie chłopaka. Nie, nie jakiegoś pryszczatego Josha, albo ciapowatego Andrewa. To musiał być ktoś.

Popularny, przystojny, zabawny, czarujący, uwodzicielski, pewny siebie. Powtórzyłam w myślach moją i Emmanuelle formułkę, którą jedna z nas zawsze wypowiadała wraz z początkiem nowego roku, za każdym razem łudząc się, że taki gdzieś był i tylko na nas czekał. Jednakże zadaniem tej drugiej osoby była prawidłowa odpowiedź.

-Zasługujesz na takiego – mruknęłam i uśmiechnęłam się do złotowłosej przyjaciółki w odbiciu. Ona postąpiła dokładnie tak samo, a chwilę potem otworzyłam mahoniowe drzwi oblepione portretami najprzystojniejszych czarodziei ostatnich lat. Harry Potter puścił mi oczko, na co wyszczerzyłam zęby w jeszcze większy odruch radości i zeszłam spokojnie ze schodów, opierając się o luksusową balustradę ze srebrnymi pasami.

Znalazłam się w małym pomieszczeniu, w którym ktoś z klaustrofobią miałby zapewne niemałe problemy, ponieważ nawet ja, jako zdrowa osoba, nie czułam się tam najlepiej.

Z tego pokoju szybko dostałam się do jadalni, która swoim wyglądem bardziej przypominała mi salę balową, niż zwykle miejsce do spożywania posiłków. Została wyposażona w liczne złote zdobienia, pachnące różami kwiaty nigdy nie przestawały wydawać z siebie kuszącej woni. Na jasnych, aczkolwiek gustownie wykonanych i zaopatrzonych w ozdóbki, ścianach spoczywały liczne obrazy.

Głównie były to malowidła ojca, przedstawianego jako podsiwiałego szatyna z gustownie ściętą brodą. Pod względnie dużym nosem swoje miejsce znajdował szykowny wąs, zawinięty w lekką spiralę i dodający mu z pewnością powagi i dystyngowania. Na czole nie gościła ani jedna zmarszczka, pomimo jego podeszłego wieku, niczym na sukni, która została prasowana tyle razy, że w końcu wyzbyła się plis.

    W momencie, gdy siadłam na eleganckim, starannie wypolerowanym krześle, do pokoju weszła stara gospodyni, poczynając się krzątać, nawet nie zaglądając w moją stronę, jakbym była niewidzialną zjawą. Jej głośne zachowanie działało mi na nerwy, więc chrząknęłam donośnie, przerywając jej pracę, niczym przedarcie starej zasłony.

Dopiero wówczas spojrzała na mnie, a jej źrenice znacznie się rozszerzyły. Sytuacja ta była na tyle dziwna, że przez moment byłam na tyle niedorzeczna, by pomyśleć, że rzeczywiście jestem duchem.

-Dzień dobry – zaczęłam wyniośle, jednakże po chwili się uśmiechnęłam, by dać jej znak, że czułam się doskonale i może sobie darować codzienne zapytanie o moje samopoczucie. To to dopiero było dziwność, że muszę jako pierwsza się przywitać.

Poskarżę się ojcu.

O ile będzie miał ochotę w ogóle dziś zagościć w naszym domu.

-Dzień dobry. Proszę szybko zjeść śniadanie, w końcu dziś pierwszy dzień września. Początek roku szkolnego! - wykrzyknęła podekscytowana, znikając na chwilę w czeluściach dalszych pokoi, zapewne kuchni. Zachowałam w sobie cichy płomyk nadziei, że gdy zjawi się ponownie, będzie jej towarzyszył tata. Oczywiście było to niezwykle lekkomyślne rozumowanie, a jednak pozwoliłam sobie być na kilka sekund nierozsądną.

      Po chwili Roberta wróciła z pozłacanym talerzem z chińskiej porcelany i postawiła mi go tuż przed nosem. Ku mojemu zdziwionemu sercu, ale triumfującemu rozumowi, na misie nie leżał mój ojciec, ani w ogóle nigdzie go nie było.

Przyjemna woń doszła do mojego nosa, na chwilę porywając do tańca moje zmysły, sprawiając, że na ułamek sekundy zatraciłam się pomiędzy zapachem posiłku, a rzeczywistością.

W naszej jadalni znajduje się osiem krzeseł. Nasza rodzina była trzy osobowa. Tylko jedno krzesło było zapełnione. Siedem pozostałych stało pustych.

Gospodyni podała mi sztućce, więc powoli odkroiłam wyglądający niezwykle kusząco placek, farsz wylał się na biel talerza, niczym krew z otwartej rany.

-Czy moi rodzice przyjdą zjeść śniadanie? - zapytałam, wkładając do ust spory kawałek, który przez swoją temperaturę nieco sparzył mój język, zupełnie jak wzrok osoby, do której należy nasze serce, ale ten drugi osobnik nie ma o tym pojęcia.

-Nie, panienko Jacqueline. Pańska matka wyjechała w jakiejś pilnej sprawie do pracy, natomiast ojciec również otrzymał nagły przypadek w Ministerstwie. – Poklepała mnie czule po głowie, miażdżąc mi staranny kok niczym kosiarka trawę. Jednak to nie to było teraz moim największym problemem. Ostatnim odruchem powstrzymałam się od wyplucia części placka na twarz gosposi.

Jestem głupia. Łudziłam się, że rodzice odprowadzą mnie na peron, łudziłam się, że po raz pierwszy od miesięcy zjedzą ze mną posiłek. Łudziłam się, że coś dla nich znaczyłam.

- Natomiast pan Erysipèle kazał dać to panience. - Kobieta wyciągnęła z kieszeni zgiętą na pół karteczkę pergaminu i wręczyła mi ją do ręki. Moją twarz okrył grymas niezadowolenia, choć dobrze wiedziałam, jaka wiadomość czekała na mnie w liście. Po raz kolejny dzisiejszego dnia serce zabiło mi dwa razy mocniej, jednakże umysł doskonale zdawał sobie sprawę co tam zastanie. Mózg próbował zagłuszyć niespokojny organ, niczym kogoś, kto nagle dostał padaczki, a jednak serce wyrywało się mocno. Za mocno.

     Odgięłam kartkę i prześledziłam oczami tekst, niemal widocznie patrząc oczami wyobraźni, jak ojciec w pośpiechu bazgrał nic nie znaczące dla niego litery, następnie słowa, by w końcu stać się kłamliwym uspokojeniem swojej małej córeczki.

-Straciłam apetyt. - Podniosłam się gwałtownie z krzesła, które swoim szuraniem uszkodziło mi na moment słuch. Widelec opadł na talerz, tworząc idealne dopełnienie, którego celem było zniszczenie uszom odbioru. Naprawdę zemdliło mnie na parę sekund, więc przyłożyłam palce do ust, pragnąc rozkazać swojemu ciału, by zaprzestało swoje czyny, a jednak ono było uparte. Miałam też wrażenie, że za nudności odpowiedzialny jest umysł.

Za nim wyszłam szybkim krokiem, a żeby nie rzec, że biegiem, rzuciłam tylko pośpiesznie, aczkolwiek wyniośle :

- Będę gotowa za pół godziny, proszę tam na mnie czekać. - Pomimo tej całej sytuacji miałam jeszcze czas, by naciągnąć na twarz uśmiech, niczym żagiel pozorów. 

    Idąc do pokoju myślałam tylko o tym, że jeszcze jedynie kilka godzin dzieliło mnie od spotkaniem z przyjaciółkę, Emmanuelle, z całym moim idealnym życiem i z władzą, jaką w nim posiadam.

W Akademii Beauxbatons byłam najbardziej pożądaną, najmądrzejszą czarodziejką i nawet fałszywy list od ojca nie mógł zmienić mojej radości z powrotu do tejże szkoły.

Nic i nikt nie mógł przeistoczyć tego, jak ważną i niezwykłą osobą tam byłam.

Gdybym tylko wiedziała, jak bardzo się myliłam.

***

Wiem, notka bez dialogowa i jakaś taka krótka oraz straasznie nudna, zdaję sobie z tego sprawę, jednak musiałam nieco Was wdrożyć w sprawy Jacqueline i jej całe życie. Już nowy rozdział będzie w pociągu do Beauxbatons, więc nie powinno być nudno, zwłaszcza, że nastąpią pewne wydarzenia... Ale nic już nie zdradzam i mam nadzieję, iż rozdział jakoś przetrwaliście i nie zniechęciliście się jednym nieudanym, jeszcze z dużo kolejnych, które mam nadzieję, będą lepsze i pomogą zapomnieć Wam o tym... czymś. Początki są najtrudniejsze!

Zmieniłam wystrój bloga. Jak Wam się podoba? Za cudny szablon dziękuję Elfabie ;*.

A przede wszystkim życzę Wam szczęśliwego Nowego Roku, dużo zdrowia, szczęścia, żeby Wam się udało z Waszymi postanowieniami noworocznymi i ogólnie wszystkiego, o czym tylko marzycie. Pozdrawiam, dziewczyny!

P.S Bardzo gorąco polecam wszystkim film Hobbit, świetny! A do tego w obsadzie znalazł się bardzo przystojny krasnolud, imieniem Thorin < 3!