003 : ,, Ach, tylko sobie wyobraź, Jacqueline!"

" Where there is desire there is gonna be a flame
Where there is a flame someone’s bound to get burned
But just because it burns doesn’t mean you’re gonna die
You gotta get up and try, try, try
Gotta get up and try, try, try
Gotta get up and try, try, try[...] " Pink

Do moich uszu dobiegł gwar, zupełnie jak na straganie, w dzień największego ruchu, w trakcie trwania targowych jarmarków, który skradł się do kanału słuchowego, niczym najemnik, który za zadanie ma go uśmiercić , na razie będąc w trakcie brutalnych tortur.  Mają one na celu wydobycie ze mnie ostatnich tchnień nadziei, ostatnich kłamstw duszy, że ów cierpienie odejdzie. Że zamieni się w drogą otoczoną mgłą, z której jedynie mały fragment zdał się przypominać o swej dawnej katuszy.

Wszyscy stali nade mną, niczym nad małym, zapłakanym dzieckiem, które właśnie zgubiło swoją matkę w ogromnym, pełnym nieprzyjaznych, obcych twarzy, centrum handlowym, w którym ów niewinne stworzenie straciło orientację; byłam zupełnie jak maleńka sarenka otoczona przez stado czyhających na mnie wilków. Wystarczył jeden gest, by zdradzić im mój strach i zdezorientowanie. A oni czym prędzej to wykorzystają.

W mojej głowie co chwilę rodziły się kolejne chmury wstydu, które co jakiś czas zasłaniały mi pole widzenia; czułam się tak, jakbym wegetowała w jakieś pustej przestrzeni, nicości, z której nie było drogi ucieczki. Nie było powrotu. Nie było ratunku.

Dostrzegłam smukłą dłoń Emmanuelle, która starała się odgonić gapiów, utworzyć coś na kształt kurtyny, osłaniającej scenę, pełną podenerwowanych aktorów od nachalnych widzów, którzy niecierpliwie i łapczywie zerkali pod zasłonę, jak gdyby po drugiej stronie czekała na nich największa z możliwych nagród.

Zauważyłam niespokojny, przejęty wzrok Josha, który wkrótce potem dołączył się do wykonywanej przez moją przyjaciółkę czynności, próbując przetorować mi przejście do jednego z wolnych przedziałów. Ludzie byli wyjątkowo uporczywi, wciąż trwając na swoich pozycjach z zainteresowanymi, ciekawskimi twarzami, niczym postacie na zapełnionych płótnach obrazów, których mimiki ani pozycji nikt nie jest w stanie już zmienić.

Emmanuelle chwyciła mnie mocno za ramię, boleśnie wbijając mi długie, filoletowe paznokcie w skórę, niczym nóż w napełniony powietrzem balon. Aż strach byłoby pomyśleć, co stałoby się z moją delikatną powierzchnią ciała, gdyby droga ku przedziałowi nie była tak krótka.

Dziewczyna zastrzasnęła matowe, hebanowe drzwi tuż przed okrytym wypryskami wieku młodzieńczego, zupełnie jak polanę kwiatami, nosem Josha i przez moment po prostu patrzyła się w jego stronę z zaciętą miną, dającą do zrozumienia, że na obecność w ich prywatnym spotkaniu nie ma co liczyć.

- Och, kochana, tak się o ciebie martwiłam! - zaczęła głośno, może za głośno dziewczyna, nieco zbyt wysokim jak na jej zwyczaje głosem, odwracając ku mnie swoją zadbaną, wręcz idealną twarz. Widzowie już poczęli napływać rzeką nachalności pod drzwi przedziału, bacznie nas obserwując, niczym dwie zwierzyny w klatce, podczas spaceru po mugolskim zoo.

Uśmiechnęłam się miło, raczej z przyzwyczajenia niż z uciechy w mojej obecnej sytuacji. Bo niby czemu miałabym być zachwycona? Przecież wszystko poszło nie tak. Ośmieszyłam się. Zrobiłam z siebie idiotkę. Zostałam uratowana przez... no właśnie... Przez kogo? W moje myśli po raz kolejny wdarła się pełnia szarych, niemal metalowych w swoim chłodzie, niespokojnych tęczówek, które miałam okazję oglądać przez jedynie maleńką chwilę. A jednak ta głębia zapadła mi w pamięć na niezliczoną ilość czasu, będąc niczym wymazane zaklęciem Obliviate wspomnienie. Niby pozbyłeś się wadliwego czynu, rzeczy, o której chciałeś zapomnieć, a jednak wciąż towarzyszy ci ślad po nim; reminiscencję swojego uczynku nosić będziesz w sobie aż do końca swych dni, choćby nieświadomie, a jednak na każdym kroku odczujesz skutki swojego działania.

- Już wszystko w porządku. Naprawdę. – Położyłam nacisk na ostatnie słowo, dając jej przejrzyście niczym woda w strumyku do zrozumienia, że czułam się dobrze. Choć w moim umyśle pojawił się mały promyczek, intruz wśród znanych mi uczuć, który szepnął mi, niczym kusiciel w ogrodzie Oliwnym, że moja przyjaciółka przybrała fałszywą maskę troski, która zniknie tak szybko, jak tylko się pojawiła. Skąd we mnie to przekonanie? Skarciłam się za to, że byłam w stanie źle myśleć o bliskiej mi osobie, w której zawsze miałam oparcie.

- Ale Jacqueline, co się stało? - Spojrzałam na nią  uważnie i zdałam sobie sprawę, że i ona bacznie mi się przygląda, co jakiś czas zerkając na gapiów i posyłając im łaszywe uśmiechy, które zamiast podnieść mnie na duchu, jedynie wywołały irytację.

Usadowiłam się na niezbyt miękkim, skórzanym siedzeniu, w które zaopatrzony był przedział i odczekałam chwilę, zastanawiając się, co też powinnam odpowiedzieć. Czy wspomnieć jej o moim wybawicielu? Czemu nie chciał być zauważony? Czy nie wiedział, że za uratowanie mnie wszyscy okrzyknęliby go bohaterem i wielbicielem tłumu? Nie rozumiałam, jak można było tak zaprzepaścić życiową szansę na stanie się kimś lubianym, kimś, kto wystarczy, że wejdzie, a wszyscy uśmiechają się i pragną z nim porozmawiać.

Do głowy wpadła mi niezbyt uprzejma myśl, która wkrótce potem jednak zawładnęła moim umysłem.

Mój wybawca albo jest głupi, albo szalony.

Nie potrafiłam dostrzec innego wytłumaczenia, które mogłoby tworzyć logiczną całość, niczym puzzle bardzo skomplikowanej układanki, w której każda część pasuje tylko do jednego fragmentu. Jednakże gubiąc jedyny, maleńki szczegół cała misterna konstrukcja traci swoją cenną wartość.

- Nic, no po prostu nie zdążyłam na pociąg, wiesz, jakie są teraz tłumy mugoli na ich stacji... - Jej uważne spojrzenie nie przestawało mnie przepalać, a uśmiech, którego wcześniej nie dostrzegłam, rozsypał się gdzieś w powietrzu, niczym tynk na bardzo wiekowej ścianie.

- Jacqueline... - przeciągnęła moje imię, niczym matka po spotkaniu z nauczycielem, gdy dowie się o złych stopniach swojej pociechy, sprawiając, że serce zmieniło bieg swojej pracy na zaledwie parę sekund. - Wiem, że ktoś ci pomógł.

Na samo wspomnienie o tamtej sytuacji źrenice gwałtownie mi się rozszerzyły, a w środku mojego organizmu zaczęło mnie skręcać, jakby ktoś korbką zaczął ustawiać tryb pracy moich organów o kilkanaście razy szybsze tempo.

- Tak, to prawda - przyznałam niechętnie. - A wiesz kto dokładnie?

- Liczyłam, że to ty mi to wyjawisz. - posłałam jej zirytowane spojrzenie, które tuż po napotkaniu tłumu, straciło swoją jadowitą moc, sprawiając wrażenie spokojnego i przyjaznego.

- Więc nikt nie wie, kto to zrobił?

- Jacgueline, przecież wiadomo, że nikt z tego – tu wskazała na tłum, który nadal starał się przepalić drewno samym niecierpliwym wzrokiem - ... pospólstwa nie zrobił tego. Normalnie każdy by się zgłosił na twojego wybawiciela, więc zanim zaczną rozpuszczać fałszywe plotki o nas bądź łaskawa wytłumaczyć mi, czemu go kryjesz. - Moje policzki nabrały różowej barwy, a jej ton głosu; szorstki i żądający rzeczy ukrytej za słowami, sprawił, że miałam ochotę wyjść z naszego przedziału i zostawić moją przyjaciółkę. Jednakże dobrze wiedziałam, jak wpłynęłoby to na naszą reputację, gdyby jedna z wielkiego duetu odeszła w drugą stronę. Uśmiechnęłam się więc, grając w te same karty, które chciałaby, bym grała Emmanuelle i westchnęłam cicho, niczym podmuch spokojnego, rześkiego wiatru tuż o poranku.

- Naprawdę nie mam pojęcia, kto to zrobił. Wiem, że powinnam, ale niestety nie wiem, bo byłam zbyt zajęta chęcią nie zabicia się, niż przyglądania twarzy mojego wybawcy. Wiem też, że mój brak wiedzy może mi zaszkodzić. Ale dowiem się, to ci mogę obiecać.

- To dobrze, że pomyślałaś o tym, jak ta niewiedza wpłynie na naszą – W tym momence wymownie podniosłam brew, lecz chwilę potem powróciłam do normalnego wyrazu twarzy - reputację. No cóż... Teraz musimy tylko wyjaśnić, że samej udało ci się wskoczyć na pociąg, a tym, który rzeczywiście ci pomógł, zajmiemy się później. - Zerknęłam na swoją przyjaciółkę, a emocje na jej twarzy dały mi do zrozumienia, że nie powinnam być tak surowa i jadowita wobec niej. Sprawiała wrażenie naprawdę przejętej i kochanej Emmanuelle, a negatywne myśli ulotniły się niczym nieprzyjemny swąd po otwarciu okna i wpuszczeniu świeżego powietrza. Wstałam z siedzenia i podeszłam do niej, a ona wtuliła mi się w ramiona, stale uśmiechając się, jakby właśnie odkryła lekarstwo na jakąś straszliwą chorobę.

- Mam tylko nadzieję, że twój wybawiciel zrobił to bezinteresownie i nie oczekuje żadnego rodzaju zapłaty – szepnęła mi cicho do ucha, wciąż klepiąc ręką po moich plecach. Po ciele przeszedł mi nieprzyjemny dreszcz, jakbym została porażona prądem, przebywając w pokoju bez elektryczności. A co, jeśli żąda czegoś w zamian? Hipoteza, iż bezinteresowny pan x, który nie zdradził swojej tożsamości, naprawdę jest takim dobrym człowiekiem, że nie oczekuje niczego w zamian, sprawiła, że serce podeszło mi do gardła, utrudniając oddychanie. Nie dałam jednak tego po sobie poznać, choć po raz kolejny odcień jego tęczówek przemknął mi przez myśli, starając się je opanować. 

Znajdę cię, dowiem się kim jesteś i odszukam powód twojego postępowania – szepnął mi cichy złodziej, który wkradł się do komnaty mojego umysłu.

***

Zanim się spostrzegłam, iż minęło już tak sporo czasu, moją uwagę przykuł ogromny, bajkowy zamek Akademii Beauxbatons. Ozdobne, kremowe ściany idealnie komponowały się i oddawały wielkość tego miejsca; tak dużego, a jednocześnie delikatnego i lekkiego, niczym puch, kołyszący się na wietrze, a nie masywnej budowli zaopatrzonej w sześć pięter. Małe, ozdobione monumentami wieżyczki nadawały zgrabnego wyglądu całej konstrukcji, a całość otoczona była z jednej strony malowniczym ogrodem, a z drugiej piaszczystą plażą, idealnie komponującą się z całokształtem idealnej konstrukcji.

Przez chwilę po prostu wpatrywałam się w zamek, zatracając się w jego pięknie, tak, jakbym widziała go po raz pierwszy. Za każdym razem czułam dokładnie to samo uczucie sentymentu, uległości co do jego uroku; nie mogłam odciągnąć od niego wzroku, zupełnie, jak gdyby jakieś tajemnicze zaklęcie przyciągało mój wzrok, nakazując mi wciąż trwać w tej samej pozycji; byłam jak posąg w rękach artysty rzeźbiarza, który sam zdecyduje, co ze mną zrobić.

Tłum zza drzwi przedziału już dawno znudził się ciągłym obserwowaniem zza szyby dwóch lwów, które wciąż wykonują te same, monotonne czynności i powrócił na swoje ówczesne miejsca. Byłam im za to wdzięczna; po raz pierwszy w życiu nie łaknęłam sławy, ponieważ stale byłam wyczerpana po moim długim biegu wytrzymałościowym, który na pewno poprawił moją sprawność fizyczną. Emmanuelle pocieszała mnie, iż taki ruch z pewnością poprawi moją sylwetkę i wysmukli pozostałe w bierności przez wakacje, partie ciała. Szczerze mówiąc wiedziałam, że to co mówiła, było prawdą, choć gdybym miała wybierać, wolałabym pozostawić je w bezruchu jeszcze na sto lat, gdyby tylko pozwoliło mi to uniknąć ośmieszenia i wstydu.

- Jacqueline, zaraz dojeżdziemy do Akademii! Kolejny wspaniały rok, pełen chłopców i nowych, lepszych sposóbów na ich poderwanie! Czyż to nie cudowne?

Czasami byłam wdzięczna losowi, iż Emmanuelle tak szybko zmienia nastroje, ponieważ – przynajmniej na pozór - wydawało się, że już całkowicie zapomniała o sytuacji z pociągiem i tajemniczym ktosiem, ratującym mi skórę. Uśmiechnęłam się, ukazując zestaw nienagannych, białych zębów i przesunęłam dłonią po włosach, sprawdzając, czy aby na pewno nie zmieniły swojego położenia i trwają w wyznaczonych przeze mnie pozycjach.

- Byłoby cudowniejsze, gdyby było na kim testować te nowe, lepsze sposoby podrywu – rzuciłam lekko, wyglądając za okno. Emmanuelle posłała mi kwaśny uśmiech i przejechała fiołkowym błyszczykiem, o zapachu tych kwiatów, po ustach, starannie nakładając go na każdy centymetr warg.

- Może ktoś do nas dojdzie? Ach, wyobraź sobie jak wspaniale byłoby, gdyby doszedł do nas jakiś nowy chłopak, który spełniałby nasze kryteria! Ach, tylko sobie wyobraź, Jacqueline!

- Mówisz o tym popularnym, przystojnym, zabawnym, czarującym, uwodzicielskim, pewnym siebie? - spytałam lekko ironicznie, bo choć pragnęłam poznać takie osobnika z całego serca, to jednak zdrowy rozsądek podpowiadał mi, że marzenia się nie spełniają. A przynajmniej nie tak, jakbyśmy tego chcieli.

Życie nie jest bajką, jak nauczył mnie tego mój ojciec.

- Zasługujemy na takiego, Jacqueline. Pamiętaj o tym.

Właśnie w tej chwili pociąg zatrzymał się na stacji, niemiłosiernie przy tym kołysząc. Chwyciłam się za głowę, starając się ochronić moje włosy, niczym dziecko przed bestią, która pragnie je pożreć i wydałam z siebie pomruk niezadowolenia, iż maszynista nie uprzedził mnie o możliwych turbulencjach.

Usłyszałam donośny krzyk, informujący uczniów, iż powinny zabrać swoje rzeczy i czym prędzej wysiąść, więc chwyciłam ciężką walizkę, wciąż nie dowierzając sile mojego wybawcy, iż zdołał wciągnąć mnie razem z tym masywnym ciężarem.

W mojej głowie utworzył się obraz przystojnego siłacza, z mięśniami tak wielkimi, że ledwie zatrzymywał je materiał skórzanej kurtki, by nie wydostały się na powierzchnię. Szybko jednak odgoniłam od siebie tę niedojrzałą  myśl o moim Herkulesie i otworzyłam drzwi przedziału, by wyjść jak najszybciej z pociągu. Wtedy zauważyłam ten sam, niespokojny odcień oczu, który towarzyszył moim myślom przez całą podróż, zupełnie jak wierny kompan podczas najtrudniejszej z wypraw. Otworzyłam usta ze zdumienia, a bystre tęczówki spojrzały na mnie, spowalniając kroku, by wreszcie zatrzymać swój szybki spacer.

I właśnie w tym momencie ów tajemniczy jegomość z wzrokiem, który mógłby przepalać stalowe łańcuchy, a jednocześnie zamrozić słońce, odwrócił się i pobiegł równie szybko, jak pantera ku swojej ofierze, pozostawiając mnie samą i brutalnie rozkazując odpowiedzieć sobie na nurtujące mnie pytania samej.

Intensywna czerń jego włosów przemknęła mi przez pole widzenia, a przyjemna woń płynąca z jego ruchów na chwilę porwała mój zmysł węchu do tańca.

- Hej, ty! - krzyknęłam, zdając sobie sprawę, że rozmawiałam z powietrzem, ponieważ mój wybawca dawno już opuścił miejsce u mojego boku. Chwilę potem przyśpieszyłam kroku, sama nie zdając sobie sprawy, kiedy stopy rozpoczęły gwałtowny galop, który miał doprowadzić mnie do ostatecznej odpowiedzi na moje pytania. Tym razem skutecznie. 

***

Okeej, teraz możecie mnie już zabić. Wiem, że NIE MA akcji, zdaję sobie z tego sprawę, ale jaki sens miałby blog, gdyby wszystkie zbrodnie miały miejsce już w pierwszych notkach? No cóż, może niektórzy tak lubią, niestety ja nie. Wolę spokojnie, powoli dojść do akcji, zresztą w tym rozdziale pokazałam trochę charakteru przyjaciółek i ich wzajemne relacje. Nowy post będzie dział się już w Beauxbatons na Uczcie, a tam na pewno nudno nie będzie ;) Także potraktujcie tą notkę jako przejściową, zresztą nie mam za dużo czasu, by wprowadzać poprawki, bo niestety ferii jeszcze nie mam. A podczas nich też za dużo sobie nie odpocznę, a prznajmniej nic nie napiszę, bo jadę do Paryża, a tam z internetu nici... No nic, zaczynam zrzędzić. Po prostu życzę Wam miłego czytania!

Pozdrawiam.