002: ,, Lepsza najgorsza prawda, niż najlepsze kłamstwo."

,, Teraz wgryź się porządnie ale przełykaj po trochu.
Mdły sok i miąższ strutego owocu
Smak spłynie na wargi bukiet pogardy
Czujesz tą chemię nadpsutych przyjaźni
Niejedna akuszerka straciła do nas serce
Gdy odbiera poród załamuje ręce
Jutro będzie lepiej, niech tylko minie noc ta
To filozofia dobra dla małego chłopca..." Pih

Tłum.

Człowiek nie zna naprawdę znaczenia tego słowa, jeśli nigdy nie uczestniczył w odprawie na perony pierwszego dnia dziewiątego miesiąca roku. Zwłaszcza w południową porę wszyscy ludzie zdawali się wyjść z domów i po prostu dla zabawy lub chęci rozzłoszczenia śpieszących się pasażerów, spacerować po uliczkach koło miejsc odjazdu pociągów. Nie wiem jak pozostałych pędzących na koleje, natomiast mnie kłębiący się niczym mrówki, mieszkańcy doprowadzili do cichego przekleństwa.

   Siedziałam i przyglądałam się temu rozgardiaszowi zza szyby błyszczącego się na słońcu, czarnego, wypolerowanego niczym najdroższa biżuteria, samochodzie, a właściwie limuzynie. Ja nazywałam to autem, ale gospodyni nerwowo upierała się, iż było to coś znacznie większego.

    
     Pamiętam jak ojciec przywiózł tę kupę żelastwa do domu; był taki podekscytowany, jak gdyby był to co najmniej drogi kosmetyk lub najmodniejsza sukienka sezonu. Chociaż z perspektywy czasu, powinnam wówczas się cieszyć, bo w ogóle miałam jakikolwiek kontakt z tatą. Teraz nasza znajomość polegała w głównej mierze na tym, iż mieszkałam w jego domu i otrzymywałam fałszywe liściki, dzięki którym kochana córeczka tatusia miała uwierzyć, iż kocha ją on z całego serca.

Lepsza najgorsza prawda, niż najlepsze kłamstwo.

Najsmutniejsze było to, że ojciec chyba nawet nie pamiętał, a przynajmniej nie zdawał sobie sprawy, że dzisiejszego dnia wyjeżdżałam do szkoły, by opuścić go na cały rok, pomijając święta, o ile on i matka z powodu licznych obowiązków, w ogóle się na nich zjawią.

     Pamiętałam jednak, iż tata załączył do listu, który wręczyła mi gospodyni, mały dopisek, który miał być świadectwem, że interesuje się on swoją szesnastoletnią córką. Przed oczami widziałam koślawe, pośpieszne pismo, jak gdyby pisał je mając przyłożony nóż do gardła.

P.S Ucz się pilnie i pamiętaj: musisz być najlepszą.

-Wysiadamy, Jacqueline. To już tutaj. - Gosposia dotknęła troskliwym gestem moją rękę, a ja ostatnim odruchem rozsądku nie krzyknęłam. Nienawidziłam kiedy ktoś przeszkadzał mi w moim myśleniu, zamykałam się wówczas w dworze, do którego tylko ja miałam odpowiednie kluczyki. Inni mogli próbować wejść, jednakże za każdym razem zamek nie pozwalał im dostać się do komnaty mojego umysłu.

      Wystarczyło jednak, by ktoś otoczył mnie ciepłem, a już runął cały mój pałac, wszystkie wieże i pokoje, piękny, zadbany i pachnący zielenią ogród oraz kusząca letnią wodą fontanna.

-Dobrze. Już wysiadam – wyrzuciłam nieco ostrym tonem i otworzyłam drzwi samochodu.

    Gospodyni wysiadła z drugiej strony, a gdy obie obeszłyśmy limuzynę, spotkałyśmy się i przystałyśmy na chwilę, by zaczekać aż szofer wyjmie moją walizkę. Zajęło mu to chwilę czasu, ponieważ moja torba nie należała do najlżejszych. Jednakże musiałam przecież dobrze wyglądać; nie mogłam prezentować się gorzej od Emmanuelle i z godnością przemierzać mury Beauxbatons w poszukiwaniu tego, który był mnie godzien.

     Gdy wreszcie moja walizka stała oparta o ceglaną, zniszczoną wiekiem kolumnę, która moim zdaniem powinna być już dawno zniszczona, a na jej miejscu powstać nowoczesna i lśniąca, ruszyłam po torbę, by jak co roku, podziemnym przejściem, gdzie niegdyś znajdowało się metro, natomiast teraz była to zwykła, niezamieszkana dziura, sekretną drogą ukryta za jednym ze ścian, dostać się na peron dwunasty.

Ktoś jednak mnie zatrzymał.

Ciepła, wilgotna dłoń gospodyni zacisnęła się na moim nadgarstku, czym wywołała nieznaczny ból. A jednak wykrzywiłam twarz w codziennym grymasie niezadowolenia i odwróciłam się gwałtownie, uderzając złotymi, zapiętymi w starannie związany kucyk, włosami w facjatę kobiety. Ona jednak nie zareagowała tak, jak powinna była. Nie odsunęła się. Nie pozwoliła mi odejść.

Zmarszczyłam podejrzliwie brwi i otworzyłam z zaskoczenia usta.

-Co ty sobie wyobrażasz, Roberto? - spytałam pełnym zadziwienia głosem, a jednak z pewną nutą irytacji i złośliwości, która niewidzialną chochlą zmieszała wszystkie towarzyszące mi uczucia w jedność. Kobieta jednak jedynie się uśmiechnęła; szczerze i prawdziwe, a następnie opuściła swoją rękę.

-Chciałam się tylko z tobą pożegnać. No i życzyć ci powodzenia, choć ty tego pewnie nie potrzebujesz, prawda Jacqueline? - Twarzy pełnej grymasu podsiadło miejsce totalne osłupienie. Nie miałam pojęcia, że te słowa będą celem Roberty. Nigdy nie uważałam, by szczególnie mnie lubiła. Miałam wręcz wrażenie, że walczy z moją obecnością, starając się przebywać ze mną jak najkrócej, najlepiej wcale. Natomiast ona po prostu chciała mi życzyć powodzenia.

Niewiarygodne, a jednocześnie kpiąco paradoksalne.

Gospodyni, której nie znosiłam złożyła mi życzenia, bym dobrze sobie radziła, a ojciec, człowiek, który sprawił, że jestem tym, kim jestem, że w ogóle żyłam, ma mnie całkowicie i niezaprzeczalnie w poważaniu.

      Opanowałam jednak sztukę nakładania maski bardzo dobrze, rzec by można, że perfekcyjnie, więc dostosowałam twarz do mojej zwykłej tonacji dla Roberty i uśmiechnęłam się miło, aczkolwiek pozbawionym szerszych uczuć uśmiechem.

-Dziękuję. Do zobaczenia – dodałam i odwróciłam się, zabierając walizkę, która tego roku była rzeczywiście niezwykle ciężka. Nie patrzyłam wstecz, nie miałam ochoty wykazywać szerszego zdumienia, czy w ogóle jakiegokolwiek uczucia, które mogło by zdradzić, iż moje serce, zwykle obkute lodem, zostało stopione, jak gdyby ktoś przyłożył mi do niego rozżarzone węgle.

***

    Gdy znalazłam się na peronie dwunastym, pociąg już czekał, wydając co jakiś czas odgłosy niezadowolenia, jak gdyby bardzo przeszkadzał mu fakt, iż musiał czekać na spóźnialskich.

    Zauważyłam Emmanuelle, która już zdążyła przekonać do siebie jakiś trzech chłopców z młodszych klas, którzy co jakiś czas wybuchali spazmatycznymi i nagłymi odruchami śmiechu, zapewne z żartów mojej przyjaciółki. Nie widziałam ich dokładnie, bowiem z otwartego okna pociągu wychylały się jedynie głowy uczniów.

     Emmanuelle jak zwykle swoje piwne, kręcone w piękne, aksamitne oraz spiralnie skręcone włosy przerzuciła na jedną stronę głowy, by tym samym odsłonić widoczne ramiączka czarnego stanika. Nie musiałam stać blisko, by to wiedzieć; robiła tak za każdym razem już od sześciu lat, czekając na coraz to nowsze ofiary jej zabawy uczuć.

     Uśmiechnęłam się szeroko, odgarniając niespokojne fale, kłębiące się na mojej twarzy niczym chmury przy podmuchu wiatru. Białe zęby trwały wyszczerzone w moich ustach, jak gdyby ktoś zaszył mi twarz w takim położeniu, by jednak chwilę potem przerodzić się w niedowierzanie, ukryte za maską absurdu.

     W tej chwili moje stopy ruszyły ku pociągowi i już miałam zamiar zbliżyć się do jego drzwi, niczym spragniony podróżny, błąkający się od jakiegoś czasu po pustkowiach, nie mający pojęcia, dokąd teraz powinien się udać. Ociężale uderza pięściami w ciemne drewno, pragnąc rozgorączkowanie dostać się na drugą stronę, by zaznać odrobiny spokoju i zjeść na koszt domowników.

    Wtem maszyna wykonała spazmatyczny ruch, jak gdyby konwulsję bólu, by już po chwili wybuchnąć chmurą pary, niczym śliną z paszczy rozszalałego i głodnego zwierzęcia.

    W swoim ciele poczułam jakieś nagłe kopnięcie, uderzające z impetem w moje nerwy, delikatnie muskając przy tym kości. Odebrałam to tak, jak gdyby ktoś lub coś, znajdujące się w moim ciele, nie chciało, bym nadal trwała bez ruchu, bez żadnej reakcji; pozostając marionetką w rękach czasu.

Nie wiedziałam co należy zrobić, sparaliżowane kończyny nie pozwoliły mi na bieg, a zresztą, nie mogłabym tak bardzo zranić mojej dumy, to uwłaczałoby mojej postawie. Wykluczone. Jacqueline rozpaczliwie biegnąca i próbująca dostać się na pokład ekspresu?

To po prostu nienormalne.

Nienaturalne.

Haniebne.

    A jednak sekundy niespokojnie szybko mijały, a kolej oddalała się coraz bardziej i bardziej, wkrótce mając pozostać jedynie czarną plamkę, wspomnieniem, którego nie mogłam zmienić. Czułam się jak w scenie z najprawdziwszego koszmaru z typu tych, w których atakuje cię z każdej strony stado wilków, a twoje stopy mimo to nie chcą się przesunąć ani o centymetr; po prostu trwasz, niczym ktoś zawieszony pomiędzy życiem, a śmiercią, czekając podenerwowany na dzień Sądu Ostatecznego.

        Umysł produkował niespokojne myśli, mknące szybko niczym stado galopujących przez polanę dzikich koni, miażdżących trawę z każdym ruchem kopyt. Natomiast ciało odłączyło się od głowy, jak lalka, której pod wpływem upływu lat zostaje urwana jakaś część. Wtedy dziecko wyrzuca nic nieznaczącą zabawkę w kąt, by już nigdy nie miała zostać użyta do swojego pierwotnego powołania.

     Musiałam zrobić coś, by zapobiec tej nadciągającej niczym burza z piorunami katastrofie. Jeden grzmot miał bowiem zniszczyć całe plony uprawianej przeze wiele lat dumy.

Nie mogłam pozwolić by trzeba było wysyłać po mnie abraksany, by te musiały mnie eskortować. Czułabym się wtedy niezwykle poniżona i zgorszona, a to najgorsza rzecz jakiej mogłabym dostąpić.

     Po mimo grymasu niechęci i umysłu, który nerwowo szeptał mi, iż nie powinnam tego robić, zmusiłam swoje sztywne ciało do ruchu, niszcząc tym samym ciepły lód, który osiadł się na mojej skórze, organach, komórkach, powodując całkowite odmrożenie i niemożliwość poruszenia. Powłoka lodowa runęła niczym niestabilny mur równie szybko, jak się pojawiła.

     Zaczęłam biec, ile sił w długich nogach, które pomimo znacznych rozmiarów jakoś szczególnie nie pomagały mi w pościgu pociągu. Rączka ciężkiej walizki wbijała się w delikatną skórę dłoni, która natychmiast pokryła się purpurem, zaczęła piec i boleć jednocześnie, ciężar trzymanej przeze mnie torby sprawiał, że z każdą sekundą miałam wrażenie, iż ręka wydłuża mi się o parę centymetrów. Nogi w butach o sporej wielkości obcasach zaczęły wypalać w moich stopach pamiętliwe epizody, nie dając zapomnieć o swojej obecności. Oddech przyśpieszył mi się tak gwałtownie, że przez niewielką ilość czasu miałam wrażenie, że jakiś ogromny odkurzacz wyssał powietrze z całej powierzchni Ziemi.

     Popatrzyłam niepewnie w kierunku pociągu, ku swojemu niezbyt wielkiemu zdziwieniu widząc rozmazane twarze wielu uczniów, które wychyliły się zza okien i z zaciekawieniem obserwowały mój szaleńczy sprint.

Czułam się jak zwierzyna goniona przez lwa.

Jak niewolnik wydany na pożarcie.

Człowiek uczestniczący w widowisku, w którym bierze udział bez własnej wiedzy.

-Niech ktoś zatrzyma pociąg! - krzyknął dochodzący do moich uszu, stłumiony własnym nierównomiernym oddechem głos.

Właśnie wtedy dotarła do mnie ta prosta, a przy tym najbardziej raniąca prawda.

Byłam na ich łasce.

      Ogarnęła mnie niczym nieposkromiona furia, która ku własnemu zdziwieniu nadała szybszego rytmu moim nogom, sprawiając, że byłam coraz to bliżej celu swojego pościgu. Pot kapał po mojej szyi, niczym krew z otwartej, dopiero co przeciętej rany, a ja zagryzłam wargę,mając szczerą nadzieję, iż nikt tego nie zauważy.

       Wtem zdałam sobie sprawę, iż byłam już prawie w odpowiednim miejscu, by wskoczyć.

Udało mi się dogonić tak szybki ekspres? Niedowierzanie wypełzło z otchłani własnej poczytalności. Umysł jednak podsunął mi logiczne wytłumaczenie.

Ktoś musiał poprosić o jego zatrzymanie.

     Wydałam z siebie odgłos własnego niezadowolenia i dotknęłam złotej barierki, po której mogłam wciągnąć się na pokład. Wszyscy uczniowie obserwowali moją rozpaczliwą scenę walki o dotarcie na kolej z przejęciem, a jednak zdawałam sobie sprawę z tego, iż nie obejdzie się bez dogryzania, zwłaszcza ze strony kujonów, którzy zapewne już obliczyli moje marne szanse.

A jednak się pomyli. Dotarłam na pociąg. Z czyjąś pomocą lub nie. Nieważne.

      I właśnie w momencie, gdy próbowałam wślizgnąć się na barierkę, by raz na zawsze pożegnać towarzyszący mi wstyd i upokorzenie, oblepiona potem niczym galaretą dłoń zsunęła się, sprawiając, że w ciągu ułamka sekundy zdaję sobie sprawę, że zaraz pożegnam się z tym środkiem transportu mającym dostarczyć mnie do Akademii, a także uznaniem i dobrą opinią wśród uczniów. Iskierka desperacja szepnęła mi też cichutko, że przedstawiona przeze mnie sytuacja była najbardziej optymistyczną, na jaką mogłam się w danym położeniu zdobyć.

Spadając z tak rozpędzonego pociągu na zimną posadzkę, nie będzie się dało dostarczyć mnie czymkolwiek w jednym kawałku.

       Wówczas ktoś chwycił moją dłoń; gwałtowność i siła uścisku zmiażdżyła moje kości, niczym maszyna przerabiająca zboża na jedną konsystencję mąki. Przez moment nie byłam w stanie logicznie myśleć; czułam się tak, jak gdyby tłamszona nie była tylko moja ręka, ale także dusza, wyciskając na niej piętno dłużnika, dla którego teraz ja powinnam uczynić coś miłego.

        Silne ramię wciągnęło mnie na pokład, a ja wygięłam się, by ujrzeć twarz wybawcy. Niestety gdy tylko udało mi się pogodzić umysł z wzrokiem, dostrzegłam, iż stałam całkowicie sama, lekko się chwiejąc i trzęsąc, niczym listki osiki, tańczące z wiatrem przy najmniejszym jego podmuchu.

       Chwilę potem koło mnie zgromadziło się mnóstwo osób, pojawiających się prawie tak szybko, jak mój wybawca zdołał uciec. Niemal, że zalali pomieszczenie, w którym się znajdowałam, sprawiając, że ponownie dostałam problemów z oddychaniem. Zaczęłam nerwowo pokasływać, jednocześnie próbując uspokoić niespokojny oddech i szybko dudniące, niczym woda w rynnie serce, by wyglądać na w pełni opanowaną i wcale nie zmęczoną oraz pozbawioną dumy, osobę. Starałam się nie pokazać, jak wiele kosztowała mnie każda minuta spędzona w pozycji stojącej, w chwili, gdy miałam ochotę położyć się i usnąć, niczym larwa w kokonie, budząc się w pełni wypoczętym i całkowicie nowym człowiekiem.

Wszyscy jednak zdawali się być niezwykle przejęci, co chwilę pytali, czy wszystko ze mną w porządku, uśmiechali, gratulowali, jakbym właśnie wygrała turniej w bieganiu na długie i wyczerpujące dystanse.

     Wciąż starałam się wypatrzyć swoje wybawiciela, pomimo tłumu, jakim się otaczałam. I właśnie wtedy, ku mojego boku zdołała przecisnąć się Emmanuelle i położyć spokojne i opanowane ręce z idealnie pomalowanymi fioletowe oraz mającymi spore rozmiary paznokciami, zawsze wprawiające mnie w zdziwienie i jednoczesne skojarzenie wilka, któremu jakiś niekompetentny głupiec udekorował pazury w taki sposób.

      Ale ja nawet nie odwróciłam głowy, by spojrzeć w jej stronę i ujrzeć tę samą, idealną co reszta ciała twarz, gdyż moją uwagę przykuł jakiś poruszający się szybko i zwinnie, niczym dziki kot, mężczyzna, który pomimo wielu osób, nie przepychał się, ale sprawiał wrażenie, iż przenika przez te pospólstwo, niegodne jego spojrzenia czy dotyku. Błysk niepokojących, inteligentnych oczu w kolorze chmur, które unoszą się na tyle nisko, iż ze szczytu sporej wielkości góry można je zaobserwować i zatopić się w pięknie tego widoku, odbił piętno na mojej duszy na parę sekund, zanim zniknął za gęstwiną uczniów.

Kim jesteś, nieznajomy? 

***

No dobra, rozdział miał poślizg tygodniowy, a jednak uważam, że nie jest bardzo tragiczny. Są gorsze i lepsze momenty – początek wydaję mi się być katastrofą, natomiast później jest już wedle mojej opinii o niebo lepiej. Wybaczcie chwilowy brak odzewu na Waszych blogach, jednakże nie ma to jak odrabianie kary z powodu kilku nieudanych ocen.

Nowy rozdział? Myślę, że powinien pojawić się w okolicach tygodnia, może więcej. Na pewno nie mniej, ponieważ w zbliżającym się tygodniu mam masę różnych sprawdzianów i odpowiedzi ustnych, zwłaszcza jeśli chodzi o język francuski.

Przepraszam za wszelakiej maści opóźnienia i teraz pozostaję mi tylko czekać na Wasze oceny :)

Pozdrawiam.